Reis deel 2 (jeumig wat een end)

Zo luitjes. Inmiddels loop ik een beetje achter met mijn schrijven, dus bij deze een lang end ineen. Goodluck with that! (Maar stop vooral met lezen als je er klaar mee bent!).

Cartagena was het eerste plaatsje aan de kust wat ik heb bezocht. Wat een hitte en een mooi oud en kleurrijk stadje. Ik heb het hier wat rustig aangedaan, gezien ik wat last van mijn benen had (deden niet helemaal wat ik wilde). Was niet zo heel relaxt. Ook miste ik thuis wel en had ik het op dat moment niet erg gevonden om wat eerder naar huis te gaan. Gelukkig alles weer helemaal weggetrokken en kon ik gedachten wel weer wat verzetten waarna ik vanuit daar richting Palomino ben vertrokken.

Het reizen kost aardig wat energie en het was ook de bedoeling dat ik even ging ontspannen/niksen aan het zwembad. Na een dag of twee heb ik dat ook wel weer gezien en ben ik met wat mensen gaan 'tuben'. Dat betekend wat geld in een plastic zakje aan de bikini vastbinden, achterop de motor springen met een grote band en laten rijden naar een berg waar de rivier begint en eindigt in de zee. Eenmaal met de band in het water fenomenaal uitzicht op volgroeid groen amazonegebied. Prachtig mooi om te zien. Wel heb ik enige angst voor krokodillen en zie ik in gedachten zo'n national geografic aflevering voor me over het wild in de Colombiaanse Amazone. Het ooit verkregen advies, wild spartelen in het water en jezelf zo groot mogelijk maken ben ik dan ook nog niet vergeten (toe te passen).

Vanaf Palomino ben ik met de lokale bus naar Santa Marta gegaan. De bus wordt gereden door vader, zoon is mee voor het innen van het geld en voor het regelen van alles wat daaromheen zit. De voorruit van de bus is versierd met stoffen vlaggetjes, inclusief daarbij behorende dobbelstenen en op de achtergrond hoor je 'dessspasito..!'. De bus rijdt al toeterend over de wegen. Haltes zijn niet te bekennen en als je mee wil, moet je je hand even opsteken aan de zijkant van de weg. Zoonlief springt regelmatig uit om geld te geven aan derden, of andere zaken te regelen langs de kant van de weg. Vader geeft vervolgens gas, zoon rent voor de bus langs en springt in de al rijdende bus. Vader en zoon zijn aardig op elkaar ingespeeld. De mensen die in de bus stappen zeggen elkaar gedag, waarna zoon langs komt om het geld te innen.
Heerlijk. Het gaat zoals het gaat, de bus rijdt wanneer hij rijdt en alles is gewoon zoals het is.
Geen ov chipkaart, geen vaste tijden en geen stopknop in de bus (hoe we dat op gaan lossen heb ik nog niet ondervonden).

In Santa Marta kreeg ik ietswat een cultuurschok toen ik savonds even naar de winkel liep. De straat was overladen met toeterende auto's, bussen, straatverkopers en mannen die me aanspraken. Ze zijn aardig creatief en van jong tot oud. Van 'senorita' (meest nette versie), tot sissende (of andere) geluiden aan toe. Zelfs mannen die zo op het eerste gezicht een timide indruk maken. Hoewel het veelal complimenteus is, voelt het alles behalve relaxt. Ik had al gauw door dat oogcontact maken zoals ik gewoonlijk doe niet verstandig was en automatisch ging ik lopen als een stoere Friezin van het platteland die ze 'de pis niet lauw' maken. Wat dat betreft ervaar ik Colombia als een land wat veel energie kost als vrouw alleen. Zoals ik vorige keer schreef, moet je overal alert zijn op wat je doet, waar je gaat en ben je altijd bezig met hoe je je spullen draagt. Ik moet ook wel weer lachen als ik me besef dat mijn lijf zich gelijk aanpast en een stoere vrouwenhouding aanneemt. Wat dat betreft ben ik er van overtuigd dat je lijf je veelal direct vertelt wat er intern gebeurd, nog voordat je de kans hebt gehad er bewust over na te denken. Its all in the energy.

Ik kwam naar Santa Marta om mijn backpack achter te laten en vanuit daar naar de jungle te gaan voor twee dagen trekking. Eenmaal in het hostel waren er een aantal meiden die de volgende dag ook naar Tyrona park zouden gaan, waar ik mooi bij aan kon sluiten. Het waren meiden uit Argentinië en een Spaans sprekende Duitse. Wat is dat heerlijk als je gewoon de taal kunt spreken in zo'n land. Eenmaal in de jungle wilden de meiden de nacht doorbrengen bij de eerste campsite. Ik had nog wel energie (en mis mijn sport best wel), dus ben door gelopen naar de tweede campsite. Daar aangekomen was er een prachtig mooie baai met tentjes, hangmatten en een restaurantje (voor foto's zie facebook).
Daar een hangmat gehuurd waar ik de nacht in zou doorbrengen. Wat een ranzig ding was dat, wat ook niet zo gek is met vele dagelijks bezwete lichamen die 4/5 uren hebben gehiked in 35 graden. Echt lekker slapen zat er dan niet in, maar wel weer een ervaring rijker zo in de hangmat naast het strand.
Gezien ik de meiden gedag had gezegd, kwam ik alleen in dit prachtig mooie natuurgebied. Dan mis je in eerste instantie iemand waarmee je die ervaring kunt delen. Dat gezegde 'geluk kun je vermenigvuldigen door het te delen' snap ik op zo'n moment dan ook maar al te goed. Het voelt dan niet zo leuk om alleen te zijn en in je gevoel komt (bij mij althans) een beetje angst op dat ik daar vervolgens alleen blijf. Toen bedacht ik me, als dat zo is, dan is dat ook maar zo en kan ik heus met mezelf hiervan genieten.
Zo ben ik op het strand gaan liggen chillen. Toen ik een duik in de zee wilde nemen moest ik toch iemand hebben die op mijn tas zou passen. Zo keek ik rond en ja hoor, daar stond ze, dapper haar hangmat op te hangen samen met een andere meid tussen de palmbomen. Soms heb je zo'n moment wanneer je iemand alleen maar aan hoeft te kijken en je weet dat het goed is. Waarschijnlijk was het omdat we allebei een grote lach op ons gezicht hadden toen we elkaar aankeken. Zo liep ik er heen en liet ik mijn tas achter. Een half uur laten hadden we diepgaande (en tegelijkertijd humoristische) gesprekken op het strand. Soms kan je zo goed met iemand klikken, waarbij je totaal geen moeite hoeft te doen in het gesprek, wat heerlijk is. Constant ontdekte we dingen waarin we hetzelfde waren qua gedrag/uitspraken, tot zelfs het ontdekken van feit dat we op dezelfde dag jarig waren waarna ik even later heel cool dezelfde soort bril op mijn hoofd zette. Big thanks to the universe! Wat een kadootje om zo'n connectie te ontmoeten op het eind van mijn reis!

Inmiddels ben ik vanmorgen vanuit Santa Marta naar Bogota gevlogen. Ik verblijf in een hostel vlak bij het vliegveld, tussen twee shoppingscenters in (niet geheel zonder reden). Ik lig nu alleen in een 11 persoons dorm, wat ik heerlijk vind en voel me een vette luckey basterd na een geslaagd middagje winkelen en ontdekken dat ik ook nog een stopcontact naast mijn bed heb (tsja, waar een mens wel niet blij van kan worden). Morgen middag vlieg ik naar huis, waar ik veel zin in heb!

Adios amigos! Tot snel!