Medellin

Buenos dias! Hier 'el gringo' (die blanke) vanuit het vliegtuig op weg naar Cartagena! De afgelopen dagen ben ik in Medellin verbleven. De vroeger meest gevaarlijke (moord)stad van de wereld. Waarschijnlijk een van de redenen waarom veel mensen zeggen 'ga je in je eentje naar Colombia? Jij bent gek!'.
Gelukkig is er inmiddels eea veranderd in Colombia wat maakt dat het een stuk veiliger is geworden. Daarnaast zijn veel Colombianen blij dat je er bent, een goede ontwikkeling voor hen. Zoals ik eerder schreef kwam ik aan in een (voor mij vreselijk) party hostel. Vanuit daar verhuisd naar een ander hostel. De wijk was beter, het hostel zelf was vrij ranzig en het gros van de mensen had als dagelijkse bezigheid chillen en drugs gebruiken. Mijn bunkbed-overbuurman reageerde dan ook wel verrast, nadat hij (in zijn ogen stiekem) zijn neus had gepoederd en ik hem vroeg hoe lang dat spul eigenlijk werkte.
Al met al niet hele geweldige energie, maar gelukkig waren er twee leuke Nederlandse meiden en was mijn eerder opgedane vriend Ben in zijn verblijft aan de overkant van de weg. Altijd leuk als je mensen hebt ontmoet die je later op je reis weer tegenkomt (wat soms voor hele verrassende momenten kan zorgen als je elkaar dan weer tegen komt).

In Medellin heb ik 'the real walking tour' gedaan. Guan, een geboren Paisa (zo noemen ze iemand uit de regio Medellin) heeft ons highlights van de stad laten zien en nam ons mee naar downtown. Een tour die ik niet snel vergeet en wat best wel indruk maakte. Hij vertelde onder andere over zijn leven als opgroeiende jongen in Medellin, wanneer een aantal vrienden zijn vermoord en twee ooms zijn ontvoerd door de FARC waar zijn familie veel losgeld voor heeft moeten betalen. Gezien zijn niet al te positieve jeugd vertrok hij naar Amerika, waar hij geen rechtmatig verblijf kreeg en hij na illegaal verblijf werd opgepakt en teruggezonden werd naar Colombia. Een verhaal die mij niet geheel onbekend voorkomt gezien het aantal pupillen welke ik begeleid tijdens soortgelijk proces in Nederland.
In het verleden waren 4 'partijen' actief in Colombia. De FARC, de linkse- en rechtse partij en natuurlijk Pablo Escobar. Inmiddels is ook Pablo vermoord en is er een verdrag gesloten met de FARC en hebben zij de wapens neergelegd (sinds oktober afgelopen jaar). Er is een deal gesloten met de FARC waarbij zij een onderdeel zijn geworden van de regering als politieke partij. De FARC heeft een slechte naam, die ze niet voor niets hebben gekregen gezien ze veel mensen kwaad gedaan hebben. De Colombianen kregen de mogelijkheid te stemmen voor of tegen het verdrag met de FARC. Guan vertelde dat (na een tweede poging) vele mensen voor dit verdrag hebben gestemd. Samenwerken in plaats van tegen elkaar werken. Daarnaast zouden leden van de FARC een inkomen krijgen vanuit de overheid (overigens bekostigd door financiële middelen uit andere landen). Gezien deze groepering veel mensen pijn heeft gedaan en veel bloed heeft doen vloeien, waren er logischerwijs ook vele tegenstanders. Guan vertelde dat ondanks het verleden, vele mensen toch voor het verdrag hebben gestemd. Nu voor een betere toekomst met elkaar, of niet. Zijn ooms en familie noemde hij als voorbeeld, die ondanks hun eigen pijn/verdriet en ellende kozen voor het verdrag met de FARC. Kan jij het je voorstellen? Dat iemand jouw familie pijn/verdriet doet waarna je kiest voor samenwerking met deze groepering? Daar heb ik veel respect voor en vind ik inspirerend! Dat mensen kunnen kiezen voor het collectieve belang, ongeacht hun eigen verdriet. Respect.

Veiligheid is een belangrijk onderwerp voor de stad Medellin (en geheel Colombia). Colombianen krijgen vanuit huis mee dat je geen kansen moet bieden aan anderen om je iets aan te doen of je iets af te nemen. Stel jij hebt een papaya in de hand, is dit iets wat anderen van jou af kunnen nemen. Een papaya is eenmaal lekker en aantrekkelijk voor anderen. Je kunt het vergelijken met een iPhone 5 in Cuba.
Er wordt dus geleerd dat je anderen geen mogelijkheid moet geven om je iets af te nemen. Dit zal de reden zijn waarom ik soms Colombianen zie als 'front'packers ipv 'back'packers. Daarnaast zijn er door heel Colombia verschillende wijken/straten met daarbij passende papaya-levels. Zo is de wijk waar ik verbleef overdag papaya 1, savonds is het over het algemeen een getalletje hoger, oplopend tot downtown in de avond op papaya 20+ (waar ik dan natuurlijk ook niet kom).
Gelukkig heb ik altijd nog wel wat ruimte in mijn bh voor wat geld of een rechthoekige iPhone voor op de plekken waar ik wel ben in de avond.
Het is, in het gevoel, erg herkenbaar dat veiligheid een issue is. Wanneer ik overdag de weg kwijt ben (wat nog wel eens gebeurd en helemaal in Medellin) vind ik dat niet zo erg. Wanneer het begint te schemeren en ik in een rustige straat loop in the middle of nowhere, ben ik niet relaxt en begin ik hem wel een beetje te knijpen. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die je willen helpen en gebeurd het dan ook regelmatig dat de gevraagde persoon hulp inschakelt van iemand die wel Engels spreekt en rijden er overal wel taxi's.
Ik heb mijn bewustzijn van wat ik wel en niet doe niet eerder zo hoog gehad als hier in Colombia. Je moet hier rekening houden met veel dingen wat beperkt in je gevoel van vrijheid. Dat vind ik niet heel relaxt en maakt het - als je alleen reist (en de taal niet beheerst) best wel eens lastig.

Een laatste onderwerp wat mij raakte tijdens de tour was een metafoor waarbij Guan uitlegde dat veel Colombianen 'onder water' staan of gestaan hebben. Het water staat voor de ellende en problemen in het leven van de Colombiaan. Het water staat soms tot de knieën, maar loopt soms op tot de borst, tot over de oren en soms kopje onder. Zij hebben iets nodig om aan vast te houden, hoop uit te putten. Dit is bijvoorbeeld een voetbalwedstrijd (waar ze helemaal los schijnen te gaan), een Colombiaanse wielrennen die het goed doet in de tour of hier in Medellin, de metro! De metro waar ik eerder al verliefd op was gezien het feit hoe verrassend goed dit georganiseerd is, hoe schoon het is (mag niet eten of gedronken worden) en hoe trots mensen hier op zijn. Prachtig mooi om te zien. Er is hoop en mensen hebben iets om aan vast te houden. De metro staat voor veel mensen als symbool voor verbetering en ontwikkeling van hun toekomst. Een groot goed, voor mensen die weinig perspectief hebben.

Inmiddels ben ik aangekomen in het hete Cartagena in het noorden aan de kust. Het laatste stuk zal ik hier doorbrengen, nog maar even zien welke plaatsen ik ga bezoeken. Het hostel is schoon en ziet er mooi uit! Erg fijn om op het vliegveld te stappen en weer naar een andere plek te gaan! Was ik wel weer aan toe✌