Home

Home again. Vorige week maandag was ik nog aan de andere kant van de wereld en inmiddels zit ik weer in mijn eigen huisje met een kopje thee. Het is een gek idee dat ik zo kort geleden nog in Australie was. Ik dacht dat ik ergens wel ‘klaar’zou zijn om naar huis te vertekken, wat op het moment supreme wel even anders voelde. Het voelde rot om Australie te verlaten. Ik heb echt een leuke tijd gehad in Australie. Een wereld waar je alles kunt vinden. Bergen, zee, woestijn, wilde dieren.. You name it and its there! Vooral de relaxte manier van omgaan met elkaar was hetgeen wat Australie top maakte voor mij waar ik het meeste van heb genoten. Chill down and no worries. Vorige week dinsdag ben ik van Gold Coast naar Bangkok gevlogen, waar ik wel even diep moest ademhalen. Ik vind Azie gaaf, maar voor mij is een maand lang genoeg en dan heb ik wel weer behoefte aan een iets meer westerse wereld. Dat werd mij in het vliegtuig wel weer duidelijk, toen een Aziatisch vrouwtje ‘door me heen’ probeerde te lopen wat voor veel Aziaten heel normaal is. Ik ben gesteld op mijn ruimte om me heen en zoals ik eerder beschreef hou ik niet zo van onbekende mensen in ‘mijn aura’. Als je dan aankomt op het vliegveld in Bangkok en je zet de eerste stappen buiten is het warm en komt de smoc je tegemoed. Het is altijd een avontuur om daar te arriveren, tenminste, als je het openbaar vervoer neemt. Ookal was het mijn 4e keer in Bangkok, het blijft zoeken hoe je van A naar B komt, wat zou kunnen komen doordat iedereen je altijd iets anders vertelt. Anyway, de bus maar in en de pittige vrouwtjes de je betaling komen halen gevraagd om mij te zeggen waar ik er uit moet voor Ko San Road. Zo was er ook een Spaans stel die dezelfde kant op moest, die alleen iets minder gerust waren op dat we er wel zouden komen. Ik heb inmiddels wel geleerd in Bangkok/Thailand dat je bijna nooit weet waar je bent en dat je zo ergens gedropt kan worden waar je 2 uren staat te wachten zonder enig idee te hebben wat er gaat gebeuren. Vertrouwen op dat je er wel komt is voor mij in ieder geval de beste manier, of het nou links- of rechtsom is, je komt er wel. Het was wel vermakelijk om de gestressde Spanjaard met zijn gebrekkige Engels te zien zoeken naar enige vorm van zekerheid, waar hij gelukkig zelf ook om kon lachen. Eenmaal veilig aangekomen bij het hostel tas neergegooid en naar Ko San Road gegaan voor een Thais biertje en Pad Thai, wat altijd goed smaakt. Ik had een aantal dingen te doen in Bangkok, zoals shoppen wat ik mezelf de voorgaande keren verboden heb omdat ik niets onnodig mee wilde sjouwen. Ik was van plan om nog een keer te gaan stappen voor vertrek, iets wat ik maar weinig heb gedaan tijdens mijn reis. Ook deze keer had ik weinig zin en was mijn bed te verleidelijk na een dag winkelen in het warme Bangkok. Waarom zou je ook dingen doen waar je geen zin in hebt. Donderdag avond ben ik vanuit Bangkok vertrokken, op weg naar Oostenrijk waar ik een overstap had. Ik kreeg de kriebels om naar huis te gaan en het kon mij niet snel genoeg gaan. Eenmaal overgestapt in Oostenrijk nog even de ogen dicht gedaan en zo was die vlucht zo voorbij. Toen ik het vliegtuig uit stapte was ik zo blij als een hond, in snelle pas op weg naar pa en moe. Eenmaal mijn tas in de handen liep ik de deuren op Schiphol door om paps en mams weer te zien. Aan dat moment had ik in het begin van mijn trip vaak aan gedacht. Het was fijn om ze na een half jaar weer eens in de armen te kunnen sluiten. Eenmaal thuis onszelf getrakteerd op een frikandel speciaal en een Nederlandse kroket, aangezien die 7 kilo zwemband er toch al aanzat. Ik moet zeggen dat dat heerlijk smaakte! De eerste nacht heb ik bij mijn ouders geslapen, om toch nog enige vorm van sociaal contact om me heen te hebben voor de eerste nacht. De volgende dag op mijn nieuwe fiets naar huis gefietst. Aangezien ik het fietsen heb gemist en ik op een nieuw gekregen postcodeloterij fiets mijn weg naar huis vervolgde, gebeurde dat met een grote grijns op mijn gezicht. Het weer zat ook nog mee, dus dat was helemaal goed.
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. In het begin voelde het gek om weer terug in mijn huisje te zijn. De eerste paar dagen leek het alsof mijn kledingkast ontploft was, aangezien ik alles opnieuw moest inrichten waar ik totaal geen zin in had. Ik denk dat dit een onderdeel was van onbewust teratorium afbakenen, aangezien ik ineens een huis voor mezelf had na maanden kamers gedeeld te hebben met 10 personen waar ik charmant als altijd in het stapelbed klom. Ik moet wel even zeggen dat ik trouwens een fantastisch bed heb!
Het is fijn om dierbare mensen weer te zien en die een knuffel te geven. Dan besef je wel dat de tijd hier ook niet heeft stil gestaan. Ik merk wel dat het lastig is om een half jaar samen te vatten in één verhaal (wat zich tot nu toe uit in ‘ja, gaaf!’). Vergeet dat dus ook maar, ik heb natuurlijk niet voor niks deze blog bijgehouden! De (losse) verhalen die komen nog wel.
Als ik terug kijk (wat soms wel een beetje onwerkelijk voelt) ben ik in ieder geval blij en dankbaar dat ik dit gedaan heb en heb kunnen doen. Is toch wonderbaarlijk, dat je zomaar naar de andere kant van de wereld kunt vliegen en daar een tijd kunt doorbrengen! Maarja..... Wie doet je wat...?:-)