Salento

Inmiddels de nachtbus gepakt van Bogota naar Salento. Salento is een dorpje in het gebied waar veelal koffie verbouwd wordt (give me some nature!). Daarnaast zijn hier werelds grootste palmbomen te vinden. De nachtbus was prima te doen, voorin met een vrije plek naast me en zelfs inclusief WiFi. We doen dan ongeveer wel 15 uur over 200 km en de airco staat op temperatuurtje vrieskist, maar alla, dat nemen we dan maar voor lief. De wegen zijn hier op deze rit vrij hobbelig en zigzaggend door de bergen. Een pilletje in de mik van het plaatselijke winkeltje en gaan met die banaan. Mijn Spaanse taal ontbreekt wel moet ik zeggen. Als ik dan om zo'n pilletje vraag moet dat al uitbeeldend (wat je zelf even in mag vullen hoe dat gaat) waar de jongedame van het winkeltje bij voorbaat al om lachen omdat ik anders ben dan wat ze gewend lijkt te zijn. Dat zijn voor mij wel de mooie momenten van het reizen. Het contact hebben met mensen (hier), daar veel plezier in beleven, ookal stelt het soms niets voor. Gewoon lekker lachen met mensen op de andere kant van de wereld. Dat is wel vet koel!
Salento is een prachtig mooi dorpje met vele gekleurde huisjes. De sfeer is relaxt en er lopen heel wat backpackers rond. Mijn hostel bevind zich op ongeveer anderhalve kilometer lopen van het dorp. Let wel op welke afslag je neemt (helemaal tegen schemer), voordat je terecht komt bij een koffieplantage 2 km verderop. Niet dat dat erg is, maar zo tegen schemer weer op de goede weg terug naar het hostel zitten is wel prettig.
Het uitzicht is prachtig. Een uitgestrekt panoramaview met vele groene bergtoppen. Daarnaast hebben ze hier Cocora Vallei, swerelds grootste palmbomen zich bevinden. Samen met een paar meiden met een jeep die kant opgegaan. De goeie afslag nemen was lastig bij het gebrek aan bordjes, wat maakte dat we uiteindelijk wel een kilometertje of 20 hebben gelopen door de boesh-boesh gezien we de weg kwijt waren. Uiteindelijk op het einde toch de palmbomen gevonden, waar we voor kwamen. Op zo'n tocht wat veelal door de bergen way up is, kom je jezelf wel even tegen. Je wordt moe, raakt geïrriteerd doordat je de weg kwijt bent en voor de 3e x hetzelfde stuk loopt, wat maakt dat het wel even afzien is. Als je dan uiteindelijk bij een prachtig mooi uitzicht bent en letterlijk door de wolken loopt in de middle of nowhere waar niemand is, is dat alles waard en fenomenaal! De natuur is hier zo prachtig mooi.
Inmiddels zijn mijn nieuw gemaakte vriendinnetjes uit Canada vertrokken naar Medelin. Altijd wel wat verdrietig, als je afscheid neemt van mensen waar je veel plezier mee hebt en een leuke tijd hebt gehad. Echter besloot ik zelf hier nog even te blijven. Het voelt niet dat ik zin heb om weer een stad in te gaan, het feestgedruis en het stadsleven in. Het voelt alsof ik even hier moet blijven, even tot mezelf komen in de natuur. We zijn als mens altijd zo goed in het ontwijken van allerlei gevoelens die we hebben. Hoe makkelijk is het om daaraan voorbij te gaan? Dat is wat we gewend zijn. We gaan wat doen, verzetten onze gedachten, verdoven onszelfs soms, waarbij - als je dat te lang doet - aan jezelf voorbij gaat en je jezelf leeg trekt en misschien ook wel een leven leeft wat niet bij jou past. Dat is toch niet hoe het moet zijn en hoe we optimaal kunnen genieten van alles wat we hebben.
Nu wil ik niet zeggen dat ik op dat punt zit, maar ik merk wel dat ik behoefte heb om te reflecteren, stil te staan, dichterbij mijn gevoel te komen ook al is dat niet altijd perse leuk. Ik denk dat daar geen betere plek voor is om dat te doen dan hier in Salento, met dit uitzicht en zo midden in de natuur. Dus helaas, geen spectaculaire verhalen over rukkende overvallers of spectaculaire - ikrenvaneenberg-uitjes, maar die komen vast nog wel (De renvandeberguitjes dan). Nu eerst even tijd voor andere dingen :).
Adios amigo's!