Bagan en Inlelake

Inmiddels zijn we alweer een paar dagen onderweg. Hoog tijd om weer eens wat te schrijven, aangezien ik het gevoel krijg dat ik wat achterop loop met mijn verslaglegging. Het schrijven hier functioneert als mijn dagboek, alhoewel ik ook nog een gewoon boekje hanteer voor de 'meer prive' gevoelens en belevingen.
Na Yangon zijn we met de bus verplaatst naar Bagan, de plek met de duizenden tempels. De busritten doen we meestal in de nacht, wat redelijk te doen is zolang de bus niet met buspech aan de kant van de weg wordt gezet zoals de rit van Bagan naar Inlelake.
Bagan hebben we vooral verkend per fiets. De fietsen zijn hier wel iets anders dan in Nederland, wat gegarandeerd staat voor zadelpijn met grappige moment als gevolg. De tempels zijn indrukwekkend. De wegen tussen de tempels door zijn veelal zandweggetjes wat een authentiek gevoel geeft. Op de eerste fietsdag hebben we de zonsondergang bewonderd (met toch nog wel een groot aantal mede-toeristen). De volgende ochtend poging twee om de zonsopgang te zien (aangezien de eerste poging mislukt was). Dat is wel even zoeken in het donker op die paadjes, maar uiteindelijk zaten we met een enkele andere toerist op een rustige tempel de zonsopgang te bewonderen. Het uitzicht is kolossaal en bijzonder om zo te mogen bekijken.
Inmiddels zijn we in Inlelake, wat volgens ons makkelijker uit te spreken is na een paar biertjes (alhoewel we die nog niet gehad hebben).
Het weer is slecht, veel regen en koud! Gisteren toch een boottocht over het meer gemaakt, wat begon in de regen maar uiteindelijk in de middag wel droog werd. Je wordt dan op verschillende punten gebracht over het meer waar markten zijn, mensen dingen maken en verkopen. De mensen willen graag dingen aan je verkopen, wat soms zelfs een beetje irritant wordt. Het is triest om te zien en te merken dat mensen hopeloos worden omdat ze soms gewoon niets verkopen. Daarnaast geloven zij, dat als ze in de ochtend niks verkopen, ze de rest van de dag niks verkopen. Men noemt dat hier 'luckey money'. Daarom heb ik uit medelijden maar een kettinkje gekocht wat ik niet hoefde zodat de vrouw 'luckey money' zou hebben. Dat wel voor 2 euro na afdingkunsten aangezien ik het eigenlijk niet hoefde, maargoed, de vrouw had luckymoney. De mensen gaan vervolgens met dat geld over het kraampje om zorg te dragen voor een goede verkoop.
Geld is wel een beetje een dingetje hier in Myanmar. Om te reizen valt het tegen en zijn de kosten hoog vergeleken met andere landen. Daarnaast moet je regelmatig betalen voor dingen zoals 'fees Bagan area' wat inhoud dat je moet betalen om het gebied in te mogen. Dit geld gaat dan naar 'the goverment', waar de lokale mensen geen reet van terug zien. In het kort komt het erop neer dat de mensen van de overheid voldoende geld hebben en een goed leven leiden en de mensen die geen binding hebben met de overheid in armoede leven. Vervolgens gaan de mensen dingen maken en verkopen aan toeristen die (mogelijk) zoals wij meer gierig worden met geld omdat het tegenvalt met de uitgaven in dit land. Ondanks dat zijn de mensen vaak vriendelijk en geïnteresseerd. Dat maakt het leuk om met de mensen van hier een praatje te maken. Dan merk je wel dat de mensen hier zo lang zijn onderdrukt en buitengesloten voor de rest van de wereld dat ze graag willen weten wat er nog meer is in de wereld. Misschien is dat ook wel de reden dat hun normen iets anders liggen dan de onze. Zo worden wij bijna elke ochtend wakker van roggelende mensen die zich ontdoen van hun overtollige slijm. Dat hoor je hier ongeveer de hele dag door waarbij Jessie en ik elkaar vol walging cq lachend aankijken. Alhoewel Jessie van mening is dat ik mij aardig heb ingeburgerd, aangezien ik haar snachts wakker hou omdat ik de longen uit men lijf hoest.
Vanavond gaan we richting Mandeley. In de avond is het erg rustig en vrijwel niks te doen, iets wat wel een beetje gemist wordt, voor de een meer dan voor de ander. Dus we zijn wat zoekende in hoe we nu verder gaan en waar we wat meer avontuur kunnen vinden.
Tot de volgende keer maar weer..