Mandalay

Met de bus van Inlelake naar Mandalay vertrokken. Een bus met daarin allemaal lokale mensen, geen toerist te zien. Het contact met deze mensen is leuk. Als ik een man gebarend complimenteer over zijn mooie tanden kijkt hij verrast naar zijn buurman, alsof hij nog nooit eerder een compliment van een vrouw heeft gekregen.
Jessie en ik voelen ons soms een bezienswaardigheid, door alle (meestal vriendelijke) blikken van de mensen om ons heen, dat vooral voorkomt op plaatsen waar bijna geen toeristen komen.
De bus was vreselijk koud, waardoor de ramen helemaal nat waren van de condens. Daar snap je toch niks van, net zo min als de bustijden die veelal van 7 uur savonds tot 3 uur snachts zijn. De logica is ver te zoeken wat na mijn idee wel anders kan. Eerst heb ik de medebuschauffeur aan zijn jasje getrokken dat het hier vreselijk koud was, zonder resultaat. In de stop de niet Engelssprekende buschauffeur proberen duidelijk te maken dat het in de bus net zo koud was als in Nederland. Dan was ik dan wel thuis had kunnen blijven. De chauffeur nam me mee naar de achterkant van de bus, waar ik men handen wel even kon warmen aan de uitlaat. Humor hebben ze in ieder geval wel.
Eenmaal terug in de bus was het
eindelijk duidelijk en werd de temperatuur opgeschroefd. Konden die arme mensen in de bus zich ook ontdoen van hun muts en handschoenen.
Gisteren was onze eerste dag in Mandalay. We hebben de stad wat verkend en zijn naar Mandalay Hill gegaan om de sunset te bewonderen. Voordat we vertrokken ergens een fruitshake gedronken, waar we vroegen wat we moesten vragen voor een taxi. Daarop kwamen er twee scooters tevoorschijn en werden we wel even gebracht door de mensen die daar werkten, waar ze niets voor wilden hebben.
Om boven op de 'hill' te komen moesten we vele trappen op. Dat was een hele klim als je niet fit bent. Onderweg naar boven werden we bijgestaan door jonge monniken, die stiekem gewoon Engels willen leren en daarom tegen je praten. Jessie leek op een gegeven moment wel les te geven aan een stuk of 6 monniken die voor haar zaten terwijl ik in gedachten verzonken naar de zonsondergang staarde. Eenmaal beneden taxiscooters geregeld, waarvan 1 man ons blaadjes aanbood die we overal op straat tegenkomen. Het zijn blaadjes met witte smurrie en gehakte stukjes erin, wat al op onze 'to-proef' list stond. Wat ranzig was dat. Achteraf bleek ook dat er tabak in zit en dat je het niet door moet slikken. Ik had het gevoel dat men slokdarm in de fik stond. Later hebben we ergens op de nightmarket noedels gegeten met pittige witte zure kool (die mij beter smaakte waardoor ik die van Jessie ook maar opgegeten heb).
Nou, dat hebben we geweten. We zijn een dag verder en vannacht was mijn plaats verplaatst naar het kleinste kamertje van het gebouw. Ik heb nog nooit zo vies pittig gekotst (sorry voor de details) als vannacht. Zo liggen we beide ziek op bed vandaag. Dan mis je thuis wel. De Albert Heijn waar je banaantjes kan halen zonder dat je koortsig half op de weg moet lopen tussen alle toeterende auto's. Of je eigen bedje waar je kunt uitzieken.
Als je fysiek beroerd voelt, denk je wel even na over dat je graag thuis had willen zijn en vraag je jezelf wel even af waar je in vredesnaam mee bezig bent.
Ook dat soort gedachten komen wel eens voorbij.
Volgende keer maar weer beter!