Hoi An and Hue
Door: Eline Jansen
Blijf op de hoogte en volg Eline Marieke
24 Februari 2015 | Vietnam, Hoi An
Eergisteren ben ik samen met wat jongere jongens die ik eerder had ontmoet op de 'motorbike' (eigenlijk gewoon een snelle scooter) van Hoi An naar Hue gereden (ik achterop). Dit is een stuk van dezelfde route van Topgear die ze in de Vietnamspecial hebben gereden. Een goed rijbaar stuk over de bergpas met een mooi uitzicht over zee en de groene wereld! Echt gaaf en ik kijk er nu al naar uit om thuis samen met mijn papa deze aflevering te kijken onder het genot van een dikke pizza:-).
Soms heb je van die dagen.. Dat je bijna geen reet doen. Vandaag... gisteren.. doe ik weinig. Gewoon omdat ik geen zin heb, te moe ben omdat mijn dorm-genoot als een beest heeft liggen snurken, of het te warm is om iets te doen. Enerzijds voelt het als zonde aangezien ik ergens ben waar ik waarschijnlijk niet meer terugkomt, anderzijds kan het me niet zoveel schelen. Daar zou het reizen toch allemaal om moeten gaan, doen wat je wilt, ook als dat niets doen is.
En dan ga ik nu vertellen dat ik heus wel iets heb gedaan, aangezien ik gisteren naar een weeshuis ben geweest. Het is een complete gemeenschap waar rond de 150 kinderen wonen, groot en klein. Kinderen die veelal zijn achtergelaten, soms in de boom voor het weeshuis waarop de hond van de oude pagoda alarm slaat. Er zijn 15 nonnen die het weeshuis runnen, een aantal (vrijwillige) medewerkers en daarnaast zorgen de oudere kinderen voor de jongere kinderen. Ook blijven de kinderen die volwassen zijn altijd verbonden met het weeshuis en zijn daar ook wel verwachtingen aan verbonden.
Met mijn Nederlandse kijk en ervaring roept dat allemaal vragen op over wat dat betekend voor de kinderen. Hoe zit het met de hechting van de kinderen? Hoe uit zich dat in het gedrag van de kinderen? Zijn ze niet te jong om voor elkaar te zorgen? Hoe zullen de kinderen zich voelen als wij straks weer weg gaan?
Ik ben in gesprek gegaan met een Amerikaanse 'geldschieter' en een andere man die het project waar wij aan meededen (het bezoeken van een weeshuis om te spelen met de kinderen). Daarin wordt mij (wederom) duidelijk dat wij in Nederland/EU een andere wereld leven dan dat zij dat hier in Azië doen. Roeien met de riemen die ze hebben en elkaar liefde geven, wat ook zorgen voor elkaar is. Er wordt geleefd in een gemeenschap, als 1 grote familie. Kinderen worden niet geadopteerd, omdat de kinderen 'een kans moeten hebben om Vietnamees te kunnen zijn' zo heb ik me laten vertellen. Vietnamese gezinnen adopteren vaak geen kinderen wat zou maken dat de kinderen naar een meer westerse wereld zouden verhuizen, wat niet aansluit bij de visie van de mensen in de pagoda. Interessant om te ontdekken hoe ze er hier (in brede zin van het verhaal) tegenaan kijken en hoe ver wij soms doorslaan in wetten en regels. We zouden veel van elkaar kunnen leren en misschien ligt de juiste balans wel tussen deze twee werelden.
Ik ben in een boek begonnen wat 'Paaz' heet. Dat boek gaat over een jonge (succesvolle) vrouw die met een depressie in een psychiatrische kliniek terecht komt. Ik zie zoveel herkenbaarheid (waarbij ik oa doel op de wetten en regels) uit mijn vorige baan, prachtig om te lezen. Ondertussen met mijn blik op deze wereld gericht vraag ik mij dan af, waar zijn wij in Nederland mee bezig? Wij hebben (over het algemeen) zoveel mogelijkheden, luxe en vrijheid om iets belangrijk te maken, wat na mijn idee wel eens maakt dat wij hetgeen wat echt belangrijk is uit het oog verliezen. Daarbij wel de notitie dat hetgeen wat belangrijk is verschillend zal zijn per individu, maar ik denk in grote lijnen veelal hetzelfde. Wij willen momenten van geluk en geliefd worden door de mensen om ons heen. Daarnaast een leuke baan, huis, vakantie en een hobby en raad eens, wij hebben (veelal) mogelijkheden om daarvoor te zorgen wat de mensen hier minder hebben. Hier heeft men vaak genoeg geen keuze. Natuurlijk heeft deze luxe die wij hebben ook zijn schaduwkant zoals bijvoorbeeld een (welbekende :-P) identiteitscrises, maar kijk wat we allemaal wel niet kunnen en hoe veranderbaar onze wereld is!
Ik zou zeggen, kijk naar hetgeen wat je hebt, wees dankbaar voor wat je hebt en als je daar niet blij mee bent, grijp je kans om daar verandering in te brengen.
Groetjes..:-)
Soms heb je van die dagen.. Dat je bijna geen reet doen. Vandaag... gisteren.. doe ik weinig. Gewoon omdat ik geen zin heb, te moe ben omdat mijn dorm-genoot als een beest heeft liggen snurken, of het te warm is om iets te doen. Enerzijds voelt het als zonde aangezien ik ergens ben waar ik waarschijnlijk niet meer terugkomt, anderzijds kan het me niet zoveel schelen. Daar zou het reizen toch allemaal om moeten gaan, doen wat je wilt, ook als dat niets doen is.
En dan ga ik nu vertellen dat ik heus wel iets heb gedaan, aangezien ik gisteren naar een weeshuis ben geweest. Het is een complete gemeenschap waar rond de 150 kinderen wonen, groot en klein. Kinderen die veelal zijn achtergelaten, soms in de boom voor het weeshuis waarop de hond van de oude pagoda alarm slaat. Er zijn 15 nonnen die het weeshuis runnen, een aantal (vrijwillige) medewerkers en daarnaast zorgen de oudere kinderen voor de jongere kinderen. Ook blijven de kinderen die volwassen zijn altijd verbonden met het weeshuis en zijn daar ook wel verwachtingen aan verbonden.
Met mijn Nederlandse kijk en ervaring roept dat allemaal vragen op over wat dat betekend voor de kinderen. Hoe zit het met de hechting van de kinderen? Hoe uit zich dat in het gedrag van de kinderen? Zijn ze niet te jong om voor elkaar te zorgen? Hoe zullen de kinderen zich voelen als wij straks weer weg gaan?
Ik ben in gesprek gegaan met een Amerikaanse 'geldschieter' en een andere man die het project waar wij aan meededen (het bezoeken van een weeshuis om te spelen met de kinderen). Daarin wordt mij (wederom) duidelijk dat wij in Nederland/EU een andere wereld leven dan dat zij dat hier in Azië doen. Roeien met de riemen die ze hebben en elkaar liefde geven, wat ook zorgen voor elkaar is. Er wordt geleefd in een gemeenschap, als 1 grote familie. Kinderen worden niet geadopteerd, omdat de kinderen 'een kans moeten hebben om Vietnamees te kunnen zijn' zo heb ik me laten vertellen. Vietnamese gezinnen adopteren vaak geen kinderen wat zou maken dat de kinderen naar een meer westerse wereld zouden verhuizen, wat niet aansluit bij de visie van de mensen in de pagoda. Interessant om te ontdekken hoe ze er hier (in brede zin van het verhaal) tegenaan kijken en hoe ver wij soms doorslaan in wetten en regels. We zouden veel van elkaar kunnen leren en misschien ligt de juiste balans wel tussen deze twee werelden.
Ik ben in een boek begonnen wat 'Paaz' heet. Dat boek gaat over een jonge (succesvolle) vrouw die met een depressie in een psychiatrische kliniek terecht komt. Ik zie zoveel herkenbaarheid (waarbij ik oa doel op de wetten en regels) uit mijn vorige baan, prachtig om te lezen. Ondertussen met mijn blik op deze wereld gericht vraag ik mij dan af, waar zijn wij in Nederland mee bezig? Wij hebben (over het algemeen) zoveel mogelijkheden, luxe en vrijheid om iets belangrijk te maken, wat na mijn idee wel eens maakt dat wij hetgeen wat echt belangrijk is uit het oog verliezen. Daarbij wel de notitie dat hetgeen wat belangrijk is verschillend zal zijn per individu, maar ik denk in grote lijnen veelal hetzelfde. Wij willen momenten van geluk en geliefd worden door de mensen om ons heen. Daarnaast een leuke baan, huis, vakantie en een hobby en raad eens, wij hebben (veelal) mogelijkheden om daarvoor te zorgen wat de mensen hier minder hebben. Hier heeft men vaak genoeg geen keuze. Natuurlijk heeft deze luxe die wij hebben ook zijn schaduwkant zoals bijvoorbeeld een (welbekende :-P) identiteitscrises, maar kijk wat we allemaal wel niet kunnen en hoe veranderbaar onze wereld is!
Ik zou zeggen, kijk naar hetgeen wat je hebt, wees dankbaar voor wat je hebt en als je daar niet blij mee bent, grijp je kans om daar verandering in te brengen.
Groetjes..:-)
-
24 Februari 2015 - 15:17
Mieke:
Zo, hier onderwijst men de Europeanen. Een duidelijk verhaal Eline. Ik kan mij er wel iets bij voorstellen,dat je deze gedachten hebt als je in een weeshuis bent. Daar kan ieder mens van leren. Je hebt er weer iets van opgestoken. het was een bijzondere ervaring begrijp ik. Ik ben blij dat ook jij beseft hoe goed wij het hier hebben.
Dat je verder een beetje lui bent, maakt niet uit. Daarvoor ging je op pad toch? Niks moet, alles mag. Leuk dat je moterbike trip mooi vond. Dikke x en liefs, M. -
24 Februari 2015 - 15:18
Thea De Vries:
Wijze woorden -
24 Februari 2015 - 16:38
Tante Alie:
Super hoor. We kunnen er veel van leren met zijn allen, maar ook in Nederland zijn nog schrijnende gevallen. Zoals mishandeling van pleegkinderen, zosel geestelijk als lichamelijk. En dan kun je nog zoveel regela hebben, die kinderen zijn wel afhankelijk van het systeem. Zij kunnen vaak geen invloed uitoefenen op hun situatie. Afijn, vergelijken is altijd lastig, want het is een heel ander land. Geniet meid en af en toe lui mag ook hoor. Gr. Alie -
24 Februari 2015 - 23:01
Evelien:
Mooi woorden geschreven :-) -
02 Maart 2015 - 20:34
Reneth:
Mooi verhaal weer Eline, wat een bijzondere ervaring. En volgens mij onderneem jij genoeg en is
helemaal niks doen af en toe heel goed. Best lastig voor jou, ha ha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
