Cambodia

De afgelopen twee dagen verbleef ik in het hostel waar ik op de heenweg heb verbleven. Een goed aangeschreven en sociaal hostel, waar je snel wordt ontvangen met biertje. Dat voelde goed om weer tussen de mensen te zijn en heb ik echt even van genoten. Gewoon zijn tussen jonge openminded mensen die allemaal op reis zijn met een eigen verhaal. De een waar je meer een klik mee hebt dan de ander.
Inmiddels zit ik in de bus op weg naar Cambodia, met daarin nieuwe avonturen en minder vriendelijke mensen wat gisterenavond begon met een busticket-verkoper die zei dat ik maar met die goedkope bus moest gaan 'if i wanted to dei'. Daar heb ik hem vriendelijk voor bedankt (nadat ik zei dat ik van mening was dat hij dat niet kon zeggen) en de ticket maar in het hostel geboekt. Nu weet ik dat ze je 'scammen' op grens en dat men probeert je op te zadelen met een te dure VISA ongeveer een kilometer voor de grens. En ja hoor, we stopten ergens waar de grens nog lang niet in zicht was. Daar was een in het begin ogende aardige meneer die niet meer zo vriendelijk was nadat ik zei dat ik mijn VISA at the border wilde halen. Ik mocht niet meer met mijn oudere medereizigers praten, want die hadden een 'special ticket' en ik was maar een 'stupid backpacker'. Dan begint er bij mijn wel even wat te borrelen waarop ik wel graag even wilde melden dat ik hem heel onvriendelijk vond en ik best met mijn medereizigers mag praten als ik dat wilde. Ik vroeg zijn compagnon hoeveel tijd ik had om mijn visum zelf te regelen voordat de bus verder ging waarop ik kreeg te horen dat ik dan misschien wel, misschien niet werd opgepikt door de bus, afhankelijk van zijn gemoedstoestand. Daarom wilde ik eigenlijk zeggen 'Go screw youreself' (met daarbij gebarend mijn middelvinger wat ik al doe sinds mijn 12e), maar in plaats daarvan zei ik 'see you after the border' en ben ik gaan lopen naar de grens. Het is best wel gemeen dat mensen je manipuleren tot onzekere gevoelens waar ze vervolgens gebruik van maken in een vreemd land. Ik had in ieder geval weinig zin om mijn geld hieraan te spenderen en mee te werken aan deze onvriendelijke gang van zaken.
Op de grens waren de medewerkers gelukkig weer een stuk vriendelijk wat wel een opluchting was. Uiteindelijk ben ik na het halen van mijn visum en het passeren van de grens ergens met een bus gedropped bij het busstation. De eerste busrit tot aan de grens had mijn ticket al afgenomen, dus daar sta je dan zonder ticket en geen idee te hebben of de niet zo vriendelijke mensen je nog komen ophalen of niet. Ik kan aardig rustig blijven op zo'n moment en denk dan als ze me niet op komen halen, is er wel een andere bus of een andere oplossing. One way ore the other, it will be fine.
Uiteindelijk kwamen de special ticket vrienden een bus uit wat betekende dat ik weer op het goede spoor zat en uiteindelijk een uur later ging de bus naar Siem Reap.
Geld speelt een grote rol. Altijd en overal. Ik zie geld ook echt als mijn back-up, voor het geval dat iets anders uitpakt en ik ergens in de problemen kom. De onvriendelijke mensen laten zich na mijn idee alleen maar leiden door het geld en raken na zoveel 1000enden toeristen gepikeerd als ze niet even meewerken aan hun scam-activiteiten. Het zijn dan temperamentvolle onaangename mannetjes, wat ik wel een beetje jammer vind.
Ik heb wel door dat ik soms echt mijn woorden moet inslikken, aangezien je vaak ergens toch afhankelijk bent van de mensen van hier.
Eenmaal in de bus spreek ik een Amerikaanse reizigster die haar VISA wel voor de grens gekocht heeft, die dan toch wel weer een aantal dollars duurder uit is. Ook heeft zij, net als mij in het begin van mijn trip, een pakket gekocht in Bangkok. Ook voor teveel geld een 'vast program'. De herkenbaarheid die je soms hebt met medereizigers over dingen die je leert of ervaart is fijn en vaak ook wel hilarisch. Ergens vinden we het fijn om overeenkomsten te hebben, anderzijds zie ik ook dat veel backpackers zich willen distantiëren van de andere backpackers. Een grappig spanningsveld waarin elke reiziger zich uniek maar toch niet helemaal alleen wil voelen.
Een van de grappige herkennings onderwerpen is het snuffelen aan je eigen kleren. Waar je het thuis na 1 keer dragen in de was gooit, snuffel en draag je (op het ondergoed na) je kleren door totdat je denkt dat je er na zoveel dagen dragen wel soep van kan koken. Ook loop ik met 1 oorbel net zoals de meid die ik net ontmoet heb, gewoon omdat de andere kwijt is en omdat het ons gewoon niet zoveel kan schelen.
Inmiddels veilig aangekomen in het hostel. Heb er wel weer zin in:-)