Santiago de Cuba

Inmiddels zijn we een aantal avonturen verder. Zo heb ik twee avonden terug een heerlijke avond gehad. We hadden een bijzondere avond waarbij DE band van Santiago optrad in hotel casa Granda met uitzicht op het plein en de stad. De groep met dansers voelt inmiddels vertrouwd en het contact onderling (met name tussen de Cubanen) is vaak een heus schouwspel. Het is zo'n andere manier van omgaan met elkaar. Het contact is speels, veelal warm, met veel fysiek contact. Het breng een bepaald gevoel met zich mee waar ik nu al van weet dat ik dit enorm ga missen. Wat zijn wij Nederlanders vaak een stelletje boeren pummels en wat zou het leuk zijn als dat ook wat meer binnen onze cultuur zal zijn.
De muziek van de avond waar ik over schreef was geweldig en de sfeer was top. Iedereen had zich opgedoft en zag er prachtig uit. De dansleraren hielden een show, waar ik helemaal trots van werd en geweldig mooi was. Voor het eerst had ik mijn telefoon mee om mooie filmpjes en foto's te maken. Zo een paar mooie plaatjes gemaakt waar ik erg blij mee was.
Het gezelschap waarmee ik op pad ben is voornamelijk vrouw en boven de 40 en heel wat jaartjes meer. Levenslustige types, dat is een ding wat zeer zeker is. Als ik dan om half 4 terugloop naar mijn Casa met twee dames die net wat ouder dan mijn moeder zijn moet ik wel lachen. Heerlijke ervaring moet ik zeggen. Eenmaal voor de deur van mijn casa aangebeld en de dames gedag gezegd. De vrouw van de casa was bezig de sleutel te pakken en zo duikt er uit het niets een rukkende (ja je leest het goed) Cubaan op mij afgelopen. Hij stapt aardig door en komt dichterbij. Ik bel nog eens aan, slaak een gil en in een fractie van seconden wordt mijn telefoon uit mijn handen geritst en neemt de kerel de benen. Ik ren zo hard als ik kan achter deze gluiperd aan, tot drie blokken verder. Daar de hoek om ben ik hem kwijt. Daar sta je dan, midden in de nacht, met lege handen. Godverdomme.
Er waren twee mannen die mij wilden helpen, maar er ook een beetje hulpeloos bij stonden. Vervolgens komt de politie aangescheurd en neem ik plaats achterin. Ik leg, zo goed als kwaad dat ging, hoe de man eruit zag en zo rijden we up tempo door de wijk. We passeren een aantal andere politiewagens die met ons de opsporing in gang hebben gezet. Toen moest ik stiekem wel lachen, wat een avontuur. De vrouw van mijn casa, inmiddels omgedoopt tot tijdelijke moeder, stapt bij ons in de auto. Op een gegeven moment staan we met de 6 wagens op een kruispunt en zie ik een Thaise jongen op de achterbank. Ietswat verdwaasd schudden we elkaar de hand en met handen en voeten (met name handen) gebaar ik wat er gebeurd is. De Thaise jongen die geen woord Engels spreekt schud herkennen zijn hoofd, same same.
We rijden vervolgens nog wat rondjes, maar de man is natuurlijk nergens meer te bekennen. Vervolgens worden we naar het bureau gebracht waar al vier mannen zaten als 'verdachten'. Ze doen in ieder geval hun best, ookal is een lichtgetinte Cubaan met dreads en een witte broek wel wat anders dan een kortharige negroïde man met donkere kleren. Ik kijk hem wat schouderophalend aan en gebaar 'that im sorry for that'. Daar begint het wachten en wachten. Ik ben inmiddels aardig op dreef en schiet telkens in de lach zodra ik de vrouw van mijn casa aankijk. Ik ben blij dat ze er is, Engels kunnen de agenten niet. Zo gaan ze een kamertje de norse tengere baas van het bureau. Hij kruipt achter zijn typemachine en ik vertel wat er is gebeurd. Een kopietje zit er zo te zien niet in. Inmiddels is het 7 uur en zijn ze eindelijk klaar. 'Moeders' en ik zwalken arm in arm gesloopt naar huis en zijn blij als we het bed in kunnen, ook al is het voor een uurtje.
De mensen om me heen zijn lief en helpen me waar ze kunnen. Zo heb ik even een iPad in gebruik om deze blog te schrijven en even te laten weten een tijdje onbereikbaar te zijn. Dat ik mijn telefoon kwijt bent interesseert me weinig, maar het feit dat ik al mijn foto's van deze reis kwijt ben maakt me verdrietig. Wat hier is geweest zal ik vooral in mijn herinneringen moeten bewaren en heb ik geen beelden van, dat is echt balen, dankzij meneer de rimboerukker.
In ieder geval is het tot noch toe een beproevende reis geweest waarin veel geleerd. Wel heb ik veel plezier in het dansen en het contact met de mensen, daar geniet ik zeker van.
Zo zijn jullie even op de hoogte en weten jullie dat ik een tijdje onbereikbaar zal zijn!
Groetjes vanuit een zonnig Santiago de Cuba!